De hele dag binnen zitten en geen sociale contacten hebben is niet niks. Al helemaal niet voor mensen die al vóór de Coronacrisis psychische klachten hadden. Zij raken steeds meer in een isolement. Veel mensen met psychische stoornissen kampen vaak met angst, somberheid of andere klachten. Deze klachten zullen alleen maar toenemen in deze bizarre tijd nu het contact met de hulpverleners (deels) zal wegvallen. Fysiek contact met je GGZ-verpleegkunde, psychiater en psycholoog is bijna niet meer mogelijk en frequent contact met je therapeut gaat in snel tempo omlaag. Inloopcentra zijn gesloten en de huisarts is ook minder bereikbaar. Dat is uitermate zorgwekkend.
Als naastbetrokkene van familieleden die o.a. lijden aan psychoses, angsten, waanideeën en bipolariteit is het belangrijk dat je met hen in contact blijft. Het is belangrijk dat deze mensen zichtbaar blijven en dat zij hulp krijgen. Sinds de uitbraak van het Coronavirus heb ik dagelijks contact met hen via de chat of videobellen, omdat zij niet in de gelegenheid zijn om contact met hun therapeut te hebben. Bellen is minder belangrijk dan beeldbellen in deze tijd, is mijn mening. Ik wil mijn kwetsbare familieleden graag zien. Veel valt er niet te zeggen. Al is het contact op afstand, het is voor mij belangrijk dat ik contact met hen heb om zo te kunnen zien of het nog goed met hen gaat. Met beeldbellen kan ik namelijk zien hoe iemand reageert. Het is belangrijk om open over de angsten en emoties te praten. Als je dat niet doet, bestaat er de kans dat zij een terugval krijgen.
Eén van mijn familieleden is behept met depressiviteit en had in het verleden suïcidale gedachten. Het is erg begrijpelijk dat zij door het isolement sneller in paniek raken. Als zij geen reden hebben om op te staan, is de kans groot dat het psychisch weer slechter zal gaan. Zij hebben een sterk netwerk nodig om op terug te vallen. Ik vrees dat het aantal zelfdodingen zal toenemen bij mensen met psychische klachten als er niet snel een noodplan komt voor deze kwetsbare doelgroep.