Is het bescheidenheid of valse bescheidenheid?

Voor het eerst heb ik vorige week opgetreden voor een groot publiek. En wel op hét Drentse paardenevenement van gemeente De Wolden in Veeningen dat afgelopen weekend werd afgesloten. Heel spannend vond ik het. Een voordracht houden voor zo’n 200 ondernemers. Heb de nacht ervoor amper geslapen. De zenuwen gierden door mijn lichaam. Wat had ik daar immers te zoeken? En waarom werd juist ik gevraagd om samen met Erben Wennemars, Gedeputeerde Henk Brink en Wethouder Jan ten Kate het podium te betreden tijdens de ondernemersmiddag waar het begrip ‘Bescheidenheid’ als thema werd opgevoerd? Bescheidenheid, iets wat ons hier in het Noorden niet onbekend voorkomt. Een moeilijk onderwerp overigens, want wat is bescheiden zijn en hoe moeten we met bescheidenheid omgaan? Moeten we deze kernwaarde vasthouden of mogen we ook meer uitdragen?

Wij Drenten zijn doorgaans van nature bescheiden. Geen te hoge gedachten van zichzelf hebbend, niet groots en zeker niet opdringerig. Het klinkt cliché, maar dat ik op jonge leeftijd na een periode van ernstig ziek zijn (op 18-jarige leeftijd werd ik plotseling geconfronteerd met een aneurysma/hersenbloeding en onderging ik een open hersenoperatie) zou komen te werken voor de topadvocatuur van Nederland, is mij tot op heden nog steeds een raadsel. Misschien moet je toch een beetje lef hebben en ‘Amsterdamse bluf’ om dat te bereiken wat je wilt bereiken.

Dat ik tijdens de Moszkowicz-dynastie wekelijks live bij Edwin Evers van 538 in de radio-uitzending was, dat ik onderhandelingen voerde met een zeer bekend mannentijdschrift voor een fotoshoot (overigens had ik de titel al zelf bedacht; ‘Waar haalt Abraham de mosterd vandaan? Uit Drenthe natuurlijk!’) en vervolgens over dat onderwerp op tv bij RTL Boulevard te bewonderen was, weten velen niet. Enkel intimi kennen mijn ware achtergrond. Dat zegt ook genoeg over wie ik ben als persoon. Wellicht valse bescheidenheid? Als je iets bereikt hebt of iets wilt bereiken hoef je geen schreeuwer op het podium te worden. Je hoeft jezelf niet op de borst te kloppen. Laat staan dat je naast je schoenen gaat lopen en dat je je arrogant of verwaand gedraagt. Op z’n minst mag je best een beetje trots zijn op jezelf als je je doelen hebt gehaald.

In een helpend beroep als Scheidingsdeskundige is bescheiden zijn heel normaal. Het gaat immers niet om mij. Er zijn twee mensen die het moeilijk hebben en die deskundige hulp benodigen in een echtscheidingsprocedure waarbij veelal (vaak jonge) kinderen betrokken zijn. Je focust je dan enkel op de belangen van de ander en je handelt in het belang van de kinderen. In dergelijke ingrijpende situaties dien je je bescheiden (lees; niet opdringerig, maar discreet) op te stellen en zijn de cliënten en hun kinderen het middelpunt van de aandacht. Niet ik!