Gescheiden en je kind kwijt

Helaas ten spijt komt het voor dat je als ouder je kinderen niet of nauwelijks ziet na de scheiding. Eén van de ouders is dan ‘verstoten’. Ouderverstoting wordt het ook wel genoemd. Ondanks dat de scheiding netjes en juridisch correct is afgewikkeld, is het jaren na dato schrijnend om de verhalen te horen dat sommige ouders geen omgang meer met de kinderen hebben.

In veel gevallen kiezen ouders bij scheiding voor co-ouderschap. Bij co-ouderschap zijn de kinderen afwisselend bij de ene en de andere ouder. Aan co-ouderschap zijn stringente voorwaarden verbonden. Als Scheidingsdeskundige wijs ik mijn cliënten hierop. De kinderen moeten in staat zijn om in twee huizen te leven en de ouders moeten goed met elkaar kunnen communiceren en er geen moeite mee hebben om elkaar veel te zien en regelmatig te overleggen. Ook moeten ze bereid zijn bij elkaar in de buurt te wonen en moeten ze denken vanuit hun kinderen. Het zijn namelijk de ouders die het co-ouderschap moeten uitvoeren. Zij moeten afspraken kunnen maken en zich hieraan houden.

Als je net gescheiden bent, ga je eigenlijk direct een nieuwe relatie met elkaar aan. Niet meer als partners, maar als ouders. In het begin verloopt het co-ouderschap in de meeste gevallen flexibel en duurt het even voor je je draai gevonden hebt. Het is belangrijk dat je je ego opzij zet en dat je handelt in het belang van je kinderen. Maar dat is verschrikkelijk moeilijk, want je moet van je stellingen afstappen en afspraken maken.

Na een poosje kunnen ze het bijvoorbeeld niet verkroppen dat ze hun kinderen moeten delen, al dan niet met een stiefmoeder of stiefvader die zich met de opvoeding gaat bemoeien. Het is algemeen bekend dat vrouwen worstelen met hun emoties en mannen op hun beurt de fifty-fifty-verdeling onderschatten, omdat ze het lastig vinden het co-ouderschap te combineren met hun baan of nieuwe partner.

Co-ouders die elkaar coûte que coûte kapot willen maken zijn trouwens pas echt desastreus. Voortdurende ouderlijke ruzie is het ergste wat kinderen kan overkomen. Dit kan erin resulteren dat één van de ouders de kinderen opzettelijk tegen de andere ouder opzet wat kan leiden tot ouderverstoting. Op deze manier worden de kinderen en één van de ouders de dupe van de ouderlijke ruzies. Een kind heeft altijd een vader en een moeder nodig. Een kind opzettelijk weghouden bij één van de ouders is het ergste wat een  kind kan overkomen. En dan heb ik het nog niet eens over de psychische schade die het kind in de toekomst zal ondervinden. Een kind wil niet kiezen tussen beide ouders. Voor een kind is de scheiding nog niet eens het probleem. Zij ervaren de meeste pijn als ouders niet op een volwassen manier met elkaar communiceren.

Dat een co-ouderschap voor sommigen niet werkt, ligt aan de relatie tussen de ouders. Soms eist een ouder zijn of haar kinderen op als een ‘recht’. Vooral als een ouder verlaten is door de ander of het gevoel heeft dat de ander schuldig is aan de scheiding, ontstaat er een sfeer waarbij hij of zij de  kinderen niet aan de ander gunt en voor zichzelf opeist of de ander op deze manier wil straffen. Door bijvoorbeeld bepaalde regels te verspoelen (zoals latere bedtijden of thuiskomtijden)  of door het omkopen van de kinderen door middel van het geven van dure cadeaus (mobieltjes, laptops, scooters, extra kleding of zakgeld eenzijdig verhogen) en zichzelf daardoor een goede ouder vindt.

Wil co-ouderschap een kans van slagen hebben en wil je ouderverstoting voorkomen, dan is dit mogelijk, mits je je eigen ego opzij zet en dat je als ouders blijft communiceren en open blijft open staan voor het zoeken naar oplossingen.

Mijn tip voor ouders die hun kinderen niet zien: ooit komt de waarheid aan het licht. Blijf proberen contact te zoeken met je kinderen. Houd de band met je kind in stand door te handelen met je volwassen verstand!