Meerdere malen heb ik mij afgevraagd hoe het is om als gevangene te verblijven in een gevangenis. Jarenlang heb ik gewerkt bij Moszkowicz Advocaten te Amsterdam. Tijdens die periode had ik dagelijks contact met zware criminelen die veroordeeld waren om in gevangenschap te leven. Enerzijds leek het mij wel eens spannend om voor lange tijd in een gevangenis opgesloten te zitten. Niet het leven tussen de muren an sich, maar de noodgedwongen opname met een grote hoeveelheid mensen van allerlei pluimage trokken mijn aandacht. Ik houd van mensen. Zonder aanziens des persoons ben ik geïnteresseerd in de achtergrond van mensen van allerlei rangen en standen.
Nu de pleuris vanwege COVID-19 is uitgebroken, word ik gedwongen om in mijn eigen isolement (lees; mijn eigen woning) te verblijven. Alleen met mijn partner. Na een week komen de muren op mij af. Mijn partner die al 25 jaar mijn levensgezel is ken ik als geen ander. Wij verkeren nog in goede gezondheid. Gedwongen om thuis te werken en thuis te sporten zonder sociale contacten leiden er wel toe dat ik langzaamaan murw wordt, maar we vechten elkaar de hut nog niet uit.
Uit het nieuws maak ik op dat er grote zorgen zijn over de besmetting van het Coronavirus in gevangenissen. Het zal je maar gebeuren dat je met honderden of duizenden anderen opgesloten zit in een gevangenis waar het COVID-19 haar intrede heeft gedaan. Direct contact tussen gevangenen en familieleden is verboden. Er mag enkel nog op afstand met elkaar gecommuniceerd worden. Wat zal er bij de gevangenen een angst heersen, omdat zij in een gevangencomplex helemaal niet weg kunnen. De kans op besmetting is daar groot. Rellen en uitbraken zullen in hoog tempo toenemen met alle gevolgen van dien.
Ik ben mij er goed van bewust dat ik blij ben dat ik niet in een Penitentiaire Inrichting verblijf. Laat mij nog paar een tijdje in quarantaine verblijven in mijn eigen gevangenis. Thuis. Veilig met mijn partner.