Dictator bindt in

Als procesbewaker is het zaak zo objectief mogelijk te blijven, maar een heel enkele keer kan ik het toch niet laten het voor de ‘underdog’ op te nemen. Zo ook in de zaak van de heer en mevrouw Peereboom. Tijdens het eerste gesprek werd mij al duidelijk dat meneer zijn hele gezin als een kleine totalitaire staat zag met hemzelf als dictator, die elke tegenstand tegen zijn regime op meedogenloze wijze de kop indrukte. Zijn vrouw en hun inwonende volwassen kinderen (partijen vertelden mij dat hun meerderjarige kinderen allen lijden aan een erfelijke geestelijke stoornis) waren vaders onderdanen. Nu mevrouw na een huwelijk van 37 jaar had aangegeven te willen scheiden was zij dan ook meneers absolute vijand. ZIJ had alles kapot gemaakt. Aan de houding van mevrouw was overduidelijk te zien dat ze doodsbang voor meneer was. Op mijn vraag of beide partijen toch echt wel de intentie hadden om in onderling overleg tot overeenstemming te komen, werd door beide partijen bevestigend geantwoord. Sterker nog: meneer wenste géén advocaten, en al helemaal géén jarenlange gerechtelijke procedures! Ondanks het feit dat mevrouw degene was die het initiatief tot echtscheiding had genomen, wilde hij (en ook hun kinderen) zo snel mogelijk van haar af zijn!! Het werd mij spoedig duidelijk dat de man leed aan OCS, een compulsieve obsessieve stoornis. Mevrouw kon een ton meekrijgen en in mijn bijzijn werd mevrouw meerdere malen aan tafel onder druk gezet om ermee akkoord gaan. Er was in dit geval geen sprake van onderhandelen. Als mevrouw instemde met zijn voorstel konden alle procestukken spoedig door mij opgesteld en ingediend worden bij de rechtbank en was de man (en de kinderen) spoedig van haar af.

Een tonnetje zou mevrouw mee kunnen krijgen. In deze zaak waren partijen in gemeenschap van goederen gehuwd. De man was al met pre-pensioen en op basis van zijn huidige inkomen kon geen aanvullende en/of nieuwe hypotheek krijgen om de vrouw ‘uit te kopen’. Alle goederen zijn in beginsel van zowel de één als voor de andere edthgenoot/echtgenote, dat wil zeggen dat (de waarde van) alle goederen voor de helft aan de ander toekomt. Alvorens je tot verdeling overgaat dient duidelijk te zijn om welke goederen het gaat. Je dient dan niet alleen te denken aan spullen (zoals inboedel, auto, etc.) maar bijvoorbeeld ook aan (spaar)geld, vermogen, maar ook schulden. Met goederen wordt het gehele vermogen bedoeld. Als er sprake is van een eigen (echtelijke woning) dient bekeken te worden wie de woning overneemt of -indien zulks niet mogelijk is- de woning wordt verkocht. Bij verkoop van de woning kan de opbrengst positief of negatief zijn. In het eerste geval delen partijen de opbrengst en in het laatste geval blijft er een restantschuld over. In het geval van Peereboom moet de woning verkocht worden.

Toen de activa en passiva van de heer en mevrouw Peereboom in kaart werd gebracht kwam de vermogensadvsiseur tot de conclusie dat mevrouw recht had op ruim € 150.000,-. Meer dus dan een tonnetje. Tussen de gesprekken door werd mevrouw door meneer via ellenlange e-mails bestookt snel met diens voorstel akkoord te gaan, anders zou ze de kinderen niet meer zien. Mevrouw durfde niet te reageren op zijn brieven. Met lede ogen zag ik deze ‘onderhandelingen’ aan. Tijdens mijn werkzame periode in Amsterdam heb ik dagelijks te maken gehad met gevaarlijke criminelen voor wie ik in mijn professie geenszins bang was, maar bij deze meneer kreeg ik toch wel een ‘unheimisch gefühl’. Tijdens het vervolggesprek heb ik met gepaste stemverheffing ingegrepen en de man duidelijk gemaakt dat de vrouw recht had op € 150.00,-. Mevrouw zou ruim worden onderbedeeld als ze akkoord zou gaan met zijn voorstel van een ton. Toen ik op mijn strepen ging staan en de man de keuze gaf om dan toch maar te gaan procederen, ging hij uiteindelijk akkoord met € 150.000,-. De blik in de ogen van de vrouw spraken op dat moment boekdelen.